Vesicoureterale reflux (VUR), algemeen bekend als urinereflux, is de abnormale achterwaartse stroom van urine van de blaas naar de nieren. Urinereflux wordt meestal gediagnosticeerd bij baby's en kinderen, en indien onbehandeld kan dit leiden tot nierbeschadiging veroorzaakt door urineweginfecties waarbij de nieren betrokken zijn. Leer urineweginfecties en VUR herkennen, zodat u uw kind kunt laten behandelen.
Stappen
Deel 1 van 2: Symptomen zoeken
Stap 1. Let op symptomen van urineweginfecties (UTI's)
UTI's zijn een veelvoorkomend teken van urinereflux, dus als uw kind een of meerdere UTI's heeft, moet u overwegen hem te laten testen op VUR.
- Bij zuigelingen en peuters met urinereflux omvatten de symptomen van UTI's onverklaarbare koorts, diarree, braken, gebrek aan eetlust en prikkelbaarheid. U kunt ook merken dat u vaak in kleine hoeveelheden moet plassen, bloed in de urine (hematurie) of troebele, sterk ruikende urine.
- Als uw kind jonger is dan 3 maanden en een rectale temperatuur heeft van 100,4 F (38 C) of hoger, neem dan contact op met uw arts. Als uw kind drie maanden of ouder is en koorts heeft van 38,9 °C of hoger, neem dan contact op met uw arts.
- Oudere kinderen kunnen soortgelijke tekens ervaren, maar kunnen ook verschillende andere communiceren. Deze omvatten een sterke, aanhoudende drang om te urineren, een branderig gevoel bij het plassen en aarzelen om te urineren of urine ophouden om dat brandende gevoel te voorkomen.
- Luister naar andere, minder specifieke klachten van oudere kinderen. Deze kunnen bestaan uit vaker naar de wc gaan, zeggen: "Het brandt", of, "Het doet pijn", bij het plassen, of klagen over buikpijn.
Stap 2. Identificeer eventuele nierpijn bij oudere kinderen
Oudere kinderen met urinereflux (evenals andere UTI's) kunnen ook nierpijn ervaren. Nierpijn wordt gevoeld als pijn aan weerszijden van de rug, net onder de onderste ribben.
Stap 3. Zoek naar disfunctioneel urineren
Disfunctioneel urineren is een symptoom van ernstiger urinereflux. Dit kan een overactieve blaas zijn, de neiging om urine "op te houden", of het onvermogen om iets anders af te geven dan een zeer zwakke urinestraal (vooral bij jongens). Uw kind kan ook last hebben van ernstige constipatie (ophouden in de ontlasting).
Stap 4. Zoek naar andere symptomen van blaas-/darmdisfunctie (BBD)
Deze kunnen inhouden dat u vaak of plotseling moet plassen, lange perioden tussen badkamerbezoeken, nat worden overdag en houdingen aannemen om nat worden te voorkomen. Uw kind kan ook pijn hebben in de penis of het perineum (het gebied tussen de anus en de geslachtsdelen), constipatie (minder dan twee stoelgangen per week, en pijnlijk, groot of hard wanneer ze optreden), bedplassen of incontinentie (de onvermogen om ontlasting in de dikke darm en het rectum vast te houden).
Stap 5. Houd rekening met geboorteafwijkingen
Eén type VUR wordt veroorzaakt door een obstructie in de blaas. In sommige gevallen is dit het gevolg van een operatie of letsel. Het komt ook vaak voor bij kinderen met aangeboren afwijkingen van het ruggenmerg, zoals spina bifida.
Stap 6. Controleer uw familiegeschiedenis op de aanwezigheid van urinereflux
VUR kan een genetische ziekte zijn, dus als de ouders het in het verleden hadden, zouden hun kinderen het kunnen ontwikkelen. Als de moeder in het verleden VUR had, zou maar liefst de helft van haar kinderen VUR kunnen hebben. Evenzo, als één kind het heeft, kunnen hun broers en zussen, vooral jongere broers en zussen, dit ook hebben. Ongeveer 32% van de broers en zussen zal de ziekte ontwikkelen, en bijna 100% van de identieke tweelingen.
Sommige artsen zullen het testen van broers en zussen afraden. Ze geloven dat het niet nodig is om kinderen te testen die geen UTI's of andere negatieve symptomen hebben gehad
Deel 2 van 2: Een medische diagnose ontvangen
Stap 1. Maak een afspraak met een arts
Als u VUR vermoedt, of alleen bewijs hebt voor een UTI, wilt u naar een arts gaan voor een diagnostische test en de beste behandelingsopties. Wanneer u de arts bezoekt, moet u informatie bij de hand hebben die hem of haar zal helpen de situatie beter te begrijpen. Het is een goede gewoonte om deze informatie op te schrijven voordat u naar de dokter gaat. Informatie die u zou moeten hebben, omvat:
- Eventuele tekenen of symptomen die uw kind heeft, en voor hoe lang.
- De medische geschiedenis van uw kind, inclusief recente gezondheidsproblemen en algemene informatie.
- Uw medische familiegeschiedenis, vooral of een van de naaste familieleden van het kind (ouders en broers en zussen) VUR heeft gehad.
- Alle medicijnen die uw kind momenteel gebruikt, zowel op recept als vrij verkrijgbaar, en hoeveel ze hebben ingenomen.
- Alle andere vragen die u heeft voor de arts.
- Wanneer u op de afspraak bent, wees niet bang om vragen te stellen die bij u opkomen. U wilt de juiste behandeling voor uw kind vinden, dus doe er alles aan om de toestand van uw kind te leren kennen en wat uw opties zijn.
Stap 2. Doe een echografisch onderzoek van de nieren en de blaas
Een echografie maakt gebruik van geluid met een zeer hoge frequentie (echografie) om beelden te genereren, waardoor blootstelling aan straling wordt vermeden. Het echografie kan de aanwezigheid van urinereflux op zichzelf niet identificeren; het zal echter eventuele schade aan de blaas en nieren onthullen die wordt veroorzaakt door ernstigere reflux of anatomische problemen die verband kunnen houden met reflux.
- Deze procedure is pijnloos en veilig, maar het kan moeilijk zijn om goed uit te voeren als uw kind niet meewerkt.
- Bij kinderen met urinereflux kan een echografie gezwollen, met littekens bedekte of ongewoon kleine nieren onthullen.
- Als de arts naar de blaas wil kijken, is het belangrijk dat deze zo vol mogelijk is. Dit kan moeilijk zijn bij baby's en zeer jonge kinderen. Laat de technici weten wanneer uw kind voor het laatst heeft geplast. Als het een tijdje geleden is, kan de arts proberen eerst het blaasgedeelte van het onderzoek te doen voordat uw kind plast. Oudere kinderen zullen vaak worden gevraagd om te plassen na het eerste deel van het onderzoek en daarna extra foto's te maken.
Stap 3. Laat een katheter inbrengen voor een blaasrefluxtest
De twee meest voorkomende en betrouwbare tests voor reflux vereisen het gebruik van een katheter, een dunne flexibele buis die de arts in de blaas steekt. Uw kind ligt op haar rug op een onderzoekstafel. De arts zal het gebied rond de urethrale opening voorzichtig reinigen met een speciale zeep om bacteriën te minimaliseren. Hierna wordt een dunne buis langzaam door de urethra in de blaas gebracht. Wanneer de buis volledig in de blaas zit, begint de urine weg te lopen. De buis wordt vastgezet met tape en de geselecteerde procedure is voltooid.
- Omdat de buis in de opening van de urethra wordt ingebracht (waar de urine het lichaam verlaat), kan uw kind angstig of verlegen zijn. Het kan geruststellend zijn als er een ouder aanwezig is tijdens de procedure. Er kan ook een Child Life-specialist aanwezig zijn om uw kind af te leiden en te helpen ontspannen.
- Wanneer een blaaskatheter wordt ingebracht, zijn er verschillende dingen die uw kind kan doen (indien oud genoeg) om de sonde zo gemakkelijk en comfortabel mogelijk te laten passeren. Meisjes moeten hun benen in een kikkerpoot- of vlinderpositie plaatsen met gebogen knieën en voeten elkaar rakend. Jongens moeten met gestrekte benen liggen.
- Terwijl de buis wordt gepasseerd, laat u uw kind langzaam lucht uit de mond blazen met getuite lippen zoals bellenblazen of een vuurrad. Dit helpt de spieren te ontspannen die zich rond de urethra kunnen spannen, waardoor het moeilijker wordt om door de buis te gaan.
Stap 4. Voer een mictiecystourethrogram (VCUG) uit
Nadat de blaaskatheter is ingebracht, kan uw arts ervoor kiezen om te testen op de aanwezigheid van urinereflux met behulp van een VCUG. De arts zal de blaas vullen met een oplossing die helder lijkt (zoals water), maar die met behulp van een röntgenfoto kan worden gezien. Als de blaas vol is, wordt het kind gevraagd te plassen (terwijl het nog op de onderzoekstafel ligt) en wordt het buisje eruit getrokken. Tijdens het vullen en ledigen van de blaas worden meerdere röntgenfoto's gemaakt. Deze beelden zullen worden gebruikt om te bepalen of vloeistof in de blaas terugstroomt naar de nier.
Bij elke foto moet uw kind enkele ogenblikken stil blijven liggen
Stap 5. Gebruik een radionuclidecystogram (RNC)
Als alternatief kan uw arts ervoor kiezen om te testen op de aanwezigheid van urinereflux met behulp van een RNC. De arts zal de blaas vullen met een oplossing die een zeer kleine hoeveelheid radioactieve stof bevat. In plaats van een röntgenapparaat, gebruikt de procedure een camera die kleine hoeveelheden straling detecteert. Aan het einde van de test wordt de blaas geleegd, de katheter verwijderd en een laatste foto gemaakt. De locatie van de straling zal uw arts helpen om te bepalen of vloeistof uit de blaas terugstroomt naar de nieren.
De camera is vrij groot en hangt boven het kind, dichtbij, maar niet aanrakend, de buik. Uw kind moet een aantal minuten stil blijven zitten terwijl de camera de uitgezonden straling detecteert
Stap 6. Bepaal een behandeling
De meningen lopen uiteen over de beste manieren om VUR te behandelen. Deze zullen afhangen van uw individuele kind, en hoeveel hij of zij lijdt. Deze kunnen variëren van kleine doses antibiotica tot operaties en zijn afhankelijk van een aantal factoren die uniek zijn voor uw kind. Blaastraining door een medische professional is vaak nuttig voor kinderen met urinereflux.
De meeste milde gevallen verdwijnen vanzelf, dus uw arts kan u aanraden niets anders te doen dan te letten op urineweginfecties. Uw arts kan vervolgonderzoeken uitvoeren om er zeker van te zijn dat het op tijd verdwijnt of geen problemen veroorzaakt
Tips
- Meisjes krijgen vaker complicaties door urinereflux dan jongens, omdat ze vatbaarder zijn voor urineweginfecties.
- Blanke kinderen hebben ook veel meer kans op urinereflux dan kinderen van andere rassen.
