Tijdens een ramp of in een chaotische traumaruimte worden soms blessures gemist, zelfs na een eerste onderzoek. In feite wordt tussen de 2% en 50% van de verwondingen gemist onder de gecombineerde levensbedreigende en niet-levensbedreigende verwondingen. Stomp traumaletsel (zoals auto-ongelukken) en situaties waarin patiënten tijdens het primaire onderzoek bewusteloos, verdoofd of geïntubeerd waren, hadden meer kans om verwondingen over het hoofd te zien. Een grondig secundair onderzoek (en tertiair onderzoek) verkleint echter de kans dat blessures over het hoofd worden gezien.
Stappen
Deel 1 van 4: Voorbereiding op het uitvoeren van een secundaire enquête
Stap 1. Stel de patiënt op zijn gemak
Als de patiënt wakker en alert is, leg haar dan uit wat u gaat doen en waarom. Vraag haar om eventuele pijn te beschrijven die ze voelt. Verwijder alle kleding en bedek de patiënt met een deken (voor warmte en bescheidenheid) terwijl verschillende gebieden worden onderzocht. Als de patiënt bewusteloos is, let dan op onvrijwillige reacties (zoals gebrek aan reflexen of een stijve buik) en tekenen van primaire verwondingen (zoals zwelling, roodheid, snijwonden of lichamelijke ziekte).
Realiseer je dat secundaire enquêtes hetzelfde zijn voor kinderen als voor volwassenen. Houd er echter rekening mee dat baby's niet kunnen samenwerken met sommige delen van de beoordeling (zoals het hersenzenuwonderzoek). Doe zoveel als je kunt
Stap 2. Maak onderscheid tussen primaire, secundaire en tertiaire enquêtes
Bij traumaverwerking is een gestructureerde aanpak van wondenonderzoek belangrijk. Deze aanpak begint met een primaire enquête die onmiddellijke bedreigingen voor het leven herkent en behandelt binnen enkele minuten na aankomst in de traumaruimte. Vervolgens onderzoekt het secundaire onderzoek de patiënt van top tot teen om alle mogelijke verwondingen te diagnosticeren voordat de behandeling wordt bepaald. De tertiaire behandeling is de laatste beoordeling die is ontworpen om gemiste verwondingen op te vangen.
Een tertiair onderzoek is belangrijk omdat veel traumapatiënten onmiddellijk geopereerd worden, bewusteloos zijn of hun pijn niet kunnen uiten. Ook zullen soms andere symptomen optreden nadat de patiënt is behandeld voor primaire verwondingen
Stap 3. Maak een plan voor het onderzoeken van alle delen van het lichaam
Om over het hoofd geziene verwondingen op te vangen, moet u elk systeem en elk deel van het lichaam methodisch bekijken. Gewoonlijk begint u het secundaire onderzoek door de voorkant van de patiënt te onderzoeken, de patiënt op haar voorkant te rollen en vervolgens de achterkant van de patiënt te controleren. Idealiter zouden meerdere mensen moeten helpen bij het oprollen van de patiënt in een deken om de wervelkolom te beschermen, wanneer de kans op ruggengraatletsel klein is.
- Als u de patiënt zelf op de brancard legt, knipt u de kleding van de patiënt langs de rug en legt u de ruggengraat bloot tijdens de eerste houtrol. Hierdoor kunt u op zoek gaan naar verwondingen aan de rug en hoeft u de patiënt niet opnieuw te verplaatsen om later te controleren.
- Draag handschoenen en oefen zachte maar stevige druk uit terwijl u de rug van de patiënt beoordeelt. Hierdoor kunt u gebieden met pijn, blauwe plekken of bloedingen lokaliseren.
- Als u vermoedt dat de patiënt een dwarslaesie heeft, wacht dan met het rollen totdat röntgenfoto's kunnen bepalen of er wervelfracturen zijn.
Deel 2 van 4: Onderzoek naar de anterieure (voor)zijde van de patiënt
Stap 1. Inspecteer het hoofd, de oren, de ogen, de neus en de keel
Kijk naar deze gebieden voor eventuele snijwonden, bloedafname of blauwe plekken. Voel langs de neusbrug voor een breuk. Open de mond en controleer de kaak op uitlijning, klikken of breuken. Zoek naar afgebroken of verloren tanden en schade aan de tong. Je moet ook naar de jukbeenderen kijken voor breuken en blauwe plekken. Kijk in de pupillen van de ogen om hun grootte (in millimeters) te evalueren, of ze gelijk zijn en of ze op licht reageren.
Wees grondig bij het controleren. U wilt bijvoorbeeld achter de oren kijken naar blauwe plekken en in de gehoorgangen en neusgaten (met een otoscoop of zelfs een penlampje en uw ogen zonder hulp) voor bloedingen
Stap 2. Plaats een halskraag om de nek
U moet dit bijna altijd doen bij het uitvoeren van een secundair onderzoek, aangezien u de omvang van de verwondingen van de patiënt nog niet weet. Tracheale verschuiving kan in veel gevallen worden geverifieerd terwijl de kraag nog om zit, vanwege de gaten in de harde kraag. Niet verwijderen, tenzij het moet. Controleer de luchtpijp op een verschuiving naar links of rechts. Als u de halskraag moet verwijderen (ook bekend als het opruimen van de cervicale wervelkolom), moet de patiënt:
- Wees bewust.
- Wees coöperatief.
- Geen storende verwondingen zoals een gebroken been.
- Wees nuchter (niet onder invloed van drugs of alcohol).
- Ontwikkelend in staat zijn om deel te nemen aan de beoordeling.
- Geen rug- of nekpijn melden..
Stap 3. Inspecteer de kist
Zorg ervoor dat de borstkas symmetrisch is en let op tekenen van blauwe plekken of trauma (zoals snijwonden, schotwonden en uitgangswonden). Luister naar de longen om van beide kanten te ademen om er zeker van te zijn dat een long niet is ingeklapt. Luister naar het hart voor verre of gedempte geluiden. Dit kan betekenen dat er vocht of bloed rond de hartzak zit (wat wijst op een pericardiale tamponade).
Stap 4. Onderzoek de buik
Zoek naar blauwe plekken en het teken van Cullen, namelijk zwelling en blauwe plekken rond de navel (wat wijst op een bloeding door een injectie). Voel de buik op stijfheid (spierstijfheid), wat ook kan duiden op inwendige bloedingen en infectie. Druk op de vier kwadranten van de buik door de vingers van één hand op elk kwadrant te plaatsen en met je andere hand op je vingers te drukken. Druk in een rollende beweging met beide sets vingers om te beoordelen op stijfheid of bescherming (terugdeinzen van pijn). Let ook op pijn wanneer u uw hand verwijdert. Luister naar het geluid van stromend bloed (bruits), wat kan betekenen dat er een traan is geweest door een trauma.
Besteed aandacht aan andere tekenen, zoals pijn wanneer u lichtjes op de buik tikt. Deze weerkaatsing kan intens pijnlijk zijn
Stap 5. Controleer op testiculaire verdraaiing (torsie) bij een mannelijke patiënt
Voel het gebied om te bepalen of de testikels zijn gedraaid (torsie). Neem het metalen uiteinde van een reflexhamer en laat het lichtjes langs de binnenkant van de dij lopen. Wanneer u dit doet, zou elke testikel in het scrotum moeten stijgen, als er geen testiculaire torsie is (een testikelbedreigende verwonding).
Op dit moment kunt u ook het perineum controleren op eventuele snijwonden, brandwonden of verwondingen
Stap 6. Onderzoek de genitale en rectale gebieden bij een vrouwelijke patiënt
Plaats gehandschoende en gesmeerde wijs- en middelvinger in de vagina. Druk of palper tegelijkertijd met de andere hand tegen de onderbuik. Je controleert op pijn. Als de patiënte echter zwanger is, moet u een verloskundige raadplegen voordat u een inwendig onderzoek doet, aangezien echografie en foetale monitoring nodig kunnen zijn.
Op dit moment kunt u ook het perineum controleren op snijwonden, brandwonden of verwondingen
Deel 3 van 4: Een compleet neurologisch onderzoek uitvoeren
Stap 1. Voer een eerste onderzoek uit van de diepe peesreflexen
Gebruik een reflexhamer om te controleren op motorische kracht, gevoel en reflexen van de bovenste en onderste ledematen (armen en benen). Als u iets ongewoons opmerkt, zoals een afname van deze vermogens, moet u een neurochirurgisch consult krijgen. Als je niets ongewoons vindt, kun je beginnen met het palperen van de zeven halswervels langs de wervelkolom. Controleer op pijn of gevoeligheid over een van de wervels.
Als er pijn is, maak dan röntgenfoto's van de cervicale wervelkolom om eventuele breuken op te sporen. Als de röntgenfoto's een breuk laten zien, moet u een spoedeisend neurochirurgisch consult krijgen voordat u doorgaat met het controleren van het bewegingsbereik
Stap 2. Evalueer de motorische of spierkracht van de patiënt
Noteer de spierkracht voor alle spiergroepen van de bovenste en onderste ledematen. Beoordeel de kracht van slappe verlamming (0) tot normaal (5) met - en + voor cijfers die ertussenin vallen. Vergelijk de kracht van de linkerkant naar de rechterkant om te vergelijken wat de basislijn is die normaal is voor uw patiënt. Gebruik de volgende cijfers om spierkracht te beoordelen:
- 1: Samentrekking van de spier maar geen beweging
- 2: Beweging maar kan de zwaartekracht niet weerstaan
- 3: Beweging maar kan de zwaartekracht nauwelijks weerstaan
- 4: Kan tegen de zwaartekracht in bewegen, maar niet tegen normale kracht
- 5: Normale sterkte
Stap 3. Controleer op huidsensatie
Wrijf met een wattenstaafje over de huid om de zachte aanraking te bepalen, met een wattenstaafje om de doffe aanraking te bepalen en met het houten scherpe deel van een gebroken wattenstaafje om de scherpe aanraking te bepalen. Vertel de patiënte dat ze haar ogen moet sluiten en afwisselen tussen de verschillende sensaties om te zien of ze ze kan onderscheiden.
Kijk vervolgens of ze onderscheid kan maken tussen één item en twee items die haar aanraken. De ogen van de patiënt moeten weer worden gesloten. Vraag haar: "Voel je twee punten of één?"
Stap 4. Test de zenuwen
Vervolgens kunt u de zenuwen van de patiënt testen met behulp van enkele eenvoudige tests. De volgende zenuwen moeten worden getest:
- Reukzenuw: Vraag of de patiënt kan ruiken (probeer zoiets als zeep).
- Oogzenuw: gebruik een fundoscoop om de binnenkant van het oog te onderzoeken. Doe de lichten uit en zoek naar vervaging van de optische schijf (papilledeem). Dit kan een bloeding in de hersenen signaleren.
- Hersenzenuwen: Dit is vooral belangrijk als er sprake was van hoofdtrauma.
- Oculomotorische zenuw: Controleer de pupillen om te zien dat ze gelijk rond zijn en reageren op licht. Laat de patiënt haar hoofd recht houden terwijl u uw vinger beweegt. Ze moet kijken terwijl ze alleen haar ogen beweegt.
- Trochleaire zenuw: Test de neerwaartse en interne blik van de ogen.
- Trigeminuszenuw: Raak de patiënt met uw vinger licht aan op de wang.
- Abducens zenuw: Controleer deze zenuw wanneer u de extraoculaire bewegingen van de ogen in alle richtingen controleert (van links naar rechts, op en neer).
- Gezichtszenuw: laat de patiënt groot glimlachen of haar ogen stijf sluiten.
- Akoestische zenuw: controleer het gehoor door in elk oor te fluisteren om eventuele subtiele gebreken op te merken.
- Glossofaryngeale en vaguszenuwen: laat de patiënt een kleine hoeveelheid water drinken en test de kokhalsreflex met een tongspatel.
- Spinale accessoire zenuw: laat de patiënt haar schouders ophalen.
- Hypoglossale zenuw: laat de patiënt haar tong recht vooruit en naar links en naar rechts, kracht tonend, tegen de wang steken.
Deel 4 van 4: Onderzoek naar de posterieure (achterkant) zijde van de patiënt
Stap 1. Log rol de patiënt
U hebt twee of drie mensen nodig om u te helpen de patiënte op haar rug te rollen. Was uw handen voordat u gaat rollen en leg de patiënte uit wat u gaat doen (als ze bij bewustzijn is). De patiënt moet op een deken of laken liggen met haar handen over haar borst. U moet allemaal de deken of het laken vasthouden aan de kant van de patiënt die het verst van u verwijderd is. Trek het laken geleidelijk naar u toe en over de patiënte en draai haar op haar rug.
Zodra de patiënt op haar rug ligt, kunt u de huid onderzoeken. Zoek naar blauwe plekken die kunnen wijzen op trauma, snijwonden of schotwonden
Stap 2. Ga naar de rug van de patiënt
Aangezien u de cervicale wervelkolom al had moeten onderzoeken en verwijderen, moet u elke afzonderlijke wervel van de rug indrukken (palperen). Palpeer met name de thoracale en lumbale wervelkolom en voel elke wervel voor pijn die op een fractuur zou kunnen duiden.
- Vergeet niet om delen van het bewegingsapparaat te controleren die u misschien nog niet eerder heeft onderzocht. U kunt de patiënt bijvoorbeeld vragen uw vinger vast te pakken met de geklemde hand om te controleren op motorische controle en kracht, en vervolgens de patiënt vragen u te vertellen zonder te kijken welke vinger u vasthoudt.
- Palpeer ook langs de lengtes van de armen en benen, helemaal tot aan de tenen en vingers om mogelijke breuken te voelen. U kunt dit ook doen wanneer u de logrolcontrole van de ruggengraat van de patiënt uitvoert.
Stap 3. Ga verder met een tertiair traumaonderzoek (TTS)
Zodra de primaire en secundaire onderzoeken zijn voltooid, voert u een TTS uit. Dit uitgebreide onderzoek dient plaats te vinden binnen 24 uur na opname van de patiënt. Of doe het wanneer de patiënt wakker en alert genoeg is om aan het onderzoek deel te nemen. U moet de medische kaart van de patiënt krijgen met alle laboratorium- en radiologische gegevens.
Deze informatie wordt gecombineerd met de meningen van adviseurs om een behandel- en zorgplan te maken dat specifiek is voor de patiënt
Tips
- Immobiliseer het hoofd en de nek van een patiënt als een hoofd- of ruggenmergletsel wordt vermoed. Laat een omstander het hoofd van de persoon stilhouden als er geen neksteunen of geïmproviseerde benodigdheden beschikbaar zijn.
- Roep zo snel mogelijk medische hulp in.
Waarschuwingen
- Probeer een patiënt met een vermoedelijke hoofd- of ruggengraatwond niet te verplaatsen, tenzij dit absoluut noodzakelijk is om het leven te behouden (gevaar voor brand of vallend puin).
- Draag medische handschoenen tijdens het onderzoeken van de patiënt om indien mogelijk te waken tegen door bloed overgedragen ziekten.
- Verwijder geen indringend voorwerp van het lichaam van een patiënt. Het verwijderen van een vreemd voorwerp kan een oncontroleerbare bloeding (bloeding) veroorzaken. Ondersteun het object op zijn plaats met verband en gaasjes om te voorkomen dat het wordt geduwd en de verwonding verder beschadigt. Wacht tot de patiënt het ziekenhuis bereikt om het voorwerp indien mogelijk te verwijderen.
