Een endotracheale (ET) tube wordt gebruikt om een persoon te helpen ademen. Het wordt via de mond in de keel en in de luchtpijp geplaatst. Om het diep genoeg in de luchtpijp te plaatsen, maar niet zo diep dat het inwendige verwondingen veroorzaakt, moet de juiste lengte worden bepaald voordat het wordt ingebracht. Deze juiste lengte wordt bepaald door bepaalde kenmerken op het lichaam van een persoon te meten en rekening te houden met andere individuele aspecten.
Stappen
Deel 1 van 3: ET-buismaat afstemmen op een patiënt
Stap 1. Zoek de maatmarkering op de ET-buis
De buitendiameter (OD) en binnendiameter (ID) van een ET-buis moeten op de zijkant van de buis worden gemarkeerd. Typische ID-maten variëren van 3,5 mm voor kleine baby's tot 8,5 mm voor volwassen mannen.
Over het algemeen heb je het over de maat van een ET-buis over de binnendiameter. De binnendiameter bepaalt namelijk de hoeveelheid lucht die aan de geïntubeerde persoon kan worden toegevoerd
Stap 2. Controleer de lengtemarkering op de ET-buis
Kleinere ID/OD ET-buizen zijn er in kortere lengtes, omdat ze meestal worden gebruikt bij mensen met een kortere afstand tussen hun mond en hun luchtpijp. Over het algemeen zijn ET-buizen met een afmeting van 7,0-9,0 mm lang genoeg om de buis 20-25 cm (7,9-9,8 inch) in de keel te steken, hoewel de totale lengte kan variëren.
- Er zijn specifieke lengtemarkeringen langs de buis zodat de persoon die deze inbrengt, weet hoeveel van de buis zich in de keel bevindt.
- Sommige artsen kiezen ervoor om de uiteinden van ET-buizen af te knippen, zodat ze een specifieke lengte hebben voor elke patiënt. Dit komt vooral veel voor bij pediatrische patiënten, omdat de benodigde lengtes drastisch kunnen variëren.
Stap 3. Baseer uw keuze voor de maat van de ET-buis op geslacht en lengte bij volwassenen
ET-buismaten voor mensen ouder dan 18 jaar zijn meestal gebaseerd op het geslacht van de patiënt en hoe lang ze zijn. ET-buismaten van 7,0 tot 8,0 mm worden gebruikt voor vrouwen en 8,0 tot 9,0 mm voor mannen. Als de persoon klein van gestalte is, wat betekent dat ze ongeveer 1,5 m lang zijn, wordt de kleinere maat gebruikt. Als ze groter van gestalte zijn, dichter bij 6 voet (1,8 m) lang, wordt de grotere maat gebruikt.
Onthoud dat de maat van ET-buizen verwijst naar de binnendiameter van de buis
Stap 4. Gebruik leeftijd voor het kiezen van een ET-buismaat voor zuigelingen en kinderen
U moet voorzichtig zijn bij het dimensioneren van een ET-buis op een kind. Omdat hun lichaam zo klein is, moet je nauwkeuriger zijn in je metingen dan bij volwassenen. Met dit in gedachten, maat ET-buizen op basis van de specifieke leeftijd van het kind:
- Pasgeboren: 2,5 - 4,0 mm
- Baby jonger dan 6 maanden: 3,5 - 4,0 mm
- Baby tussen 6 maanden en 1 jaar: 4,0 - 4,5 mm
- Kind 1 en 2 jaar: 4,5 - 5,0 mm
- Kind ouder dan 2 jaar: deel de leeftijd van het kind door 4 en tel hier 4 mm. bij op
Stap 5. Meet een kind op met een Broselow-tape
Om een meer geïndividualiseerde meting voor een ET-buis te krijgen, kan het lichaam van een kind worden gemeten met een Broselow-tape. Dit is een speciaal meetlint dat de lengte van het kind gebruikt om te bepalen welke maat apparatuur erop moet worden gebruikt, inclusief welke maat ET-buis erop moet worden gebruikt.
Om de Broselow-tape te gebruiken, legt u deze eerst langs de lengte van het kind neer. De tape zelf heeft kleurblokken over de hele lengte. Bepaal welk kleurblok zich op het punt bevindt waar de tape de voeten van het kind bereikt. Binnen dit kleurblok staan instructies voor het behandelen van dat grote kind
Stap 6. Wees voorbereid om de maat van de buis te veranderen
Bij het intuberen van iemand is het het beste om in een oogwenk meerdere ET-tubes beschikbaar te hebben. Hierdoor kunt u een andere maat gebruiken als u de door u gekozen maat niet in de luchtpijp van de persoon kunt krijgen.
Heb 2 extra ET-buizen beschikbaar, 1 grotere maat en 1 kleinere maat
Deel 2 van 3: De ET-buis op de juiste diepte plaatsen
Stap 1. Plaats de ET-tube in de luchtpijp
Plaats het hoofd van de persoon in een neutrale positie en steek een laryngoscoop in de mond om de tong en keelholte uit de weg te houden. Vervolgens kan de ET-buis door de keel van de patiënt worden ingebracht, langs de stembanden en in de luchtpijp.
Als de persoon nog niet bewusteloos is, moet hij worden verdoofd voordat een ET-buis wordt ingebracht
Stap 2. Steek de buis in tot de onderste dieptemarkering zich bij de stembanden bevindt
Terwijl je het buisje inbrengt, zou je moeten kunnen zien waar het heen gaat totdat het voorbij de stembanden komt. Op dat moment moet je beginnen te kijken naar de markering aan het einde van de buis om op één lijn te komen met de stembanden.
De markering op de buis geeft de gemiddelde lengte aan die een ET-buis in de luchtpijp moet gaan
Stap 3. Controleer of de dieptemarkering zich bij de opening van de mond bevindt
Er zijn lengtemarkeringen over de hele lengte van de buis. Als de buis bij een volwassene goed op zijn plaats zit, moet deze een diepte van 20 tot 25 cm bij de mondhoek aangeven.
- Als de markering op de buis goed bij de stemband staat, moet de dieptemarkering bij de mond ook op de juiste plaats staan.
- Later zal dit merkteken voor artsen en verpleegkundigen een gemakkelijke manier zijn om ervoor te zorgen dat de buis op de juiste plaats blijft zitten.
Stap 4. Blaas de manchet op om de ET-slang op zijn plaats te houden
Nadat u de slang tot de juiste diepte hebt ingebracht, blaast u de manchet op. Dit is een ballon aan de onderkant van de ET-buis die de buis stil in de luchtpijp houdt. Het wordt opgeblazen door een injectiespuit aan de poort te bevestigen en 10 cc lucht in te knijpen.
Naast het op zijn plaats houden van de buis, houdt de manchet vloeistoffen uit de longen. Dit helpt de kans op aspiratie te minimaliseren terwijl de persoon wordt geïntubeerd
Deel 3 van 3: Controle van de druk en positie van de buis
Stap 1. Controleer de juiste plaatsing
Nadat u zuurstof op de buis hebt aangebracht, moet u ervoor zorgen dat de borstkas stijgt en daalt. Controleer vervolgens of de buis in de juiste positie zit. Dit kan met een röntgenfoto of een echo.
- De punt van de ET-buis moet zich tussen de 3-7 cm (1,2-2,8 inch) van de onderkant van de luchtpijp bevinden.
- De carina is het punt aan de onderkant van de luchtpijp waar het zich splitst in de bronchiën. Je wilt niet dat de ET-buis zo ver naar beneden gaat, omdat dit dit gebied kan beschadigen.
Stap 2. Noteer de positie van de ET-buis zodat beweging kan worden geïdentificeerd
Door de positionering van een buis bij het inbrengen vast te leggen, kunt u ervoor zorgen dat deze in de loop van de tijd niet is verplaatst. Noteer de meting die op de buis is gedrukt op een specifieke positie in de mond, zoals bij de voortanden of de lippen.
Wanneer u de patiënt later controleert, kunt u ervoor zorgen dat de slang nog steeds in de juiste positie zit door deze documentatie te raadplegen
Stap 3. Plaats een CO2-detector op de ET-buis
U kunt er ook voor zorgen dat de buis correct wordt ingebracht door er een CO2-detector op te plaatsen. Als de detector een hoeveelheid CO2 detecteert die wordt uitgeademd, verandert deze eenvoudig van kleur. Dit toont aan dat de patiënt zuurstof op de juiste manier krijgt, aangezien CO2 een bijproduct is dat alleen wordt uitgestoten wanneer zuurstof wordt toegevoerd.
Deze monitoren zijn voor eenmalig gebruik. Wanneer ze CO2 detecteren, verandert het gezicht van de monitor onomkeerbaar van kleur. Daarom worden ze meestal maar één keer direct na intubatie gebruikt
Stap 4. Meet de luchtdruk in de ET-buis
Als de ET-buis eenmaal is geplaatst, is het een goed idee om de hoeveelheid druk te meten die wordt gecreëerd door ademhaling door de buis. Dit kan met een drukregelaar.
- Het meten van de druk die in de luchtwegen wordt gecreëerd, helpt schade aan de luchtpijp en de longen te voorkomen.
- Een veilige druk bij de manchet van de ET-tube ligt tussen 20 en 30 cmH2O.
