Neurotische spiertrekkingen, ook wel tics genoemd, zijn onwillekeurige, repetitieve en schokkerige bewegingen die moeilijk of onmogelijk te beheersen zijn. Ze hebben meestal betrekking op het hoofd, het gezicht, de nek en/of ledematen. Neurotische spiertrekkingen komen vrij vaak voor tijdens de kindertijd en worden vaak gediagnosticeerd als Tourette-syndroom (TS) of Transient Tic Disorder (TTD) op basis van de ernst en de duur van de symptomen. De exacte oorzaken van tics zijn moeilijk vast te stellen, maar hebben vaak te maken met nervositeit, angst of nadelige bijwerkingen van medicijnen. Leren omgaan met zenuwtrekkingen is belangrijk, vooral tijdens de kindertijd, zodat de kans groter is dat ze beter worden of verdwijnen.
Stappen
Deel 1 van 2: Omgaan met neurotische spiertrekkingen
Stap 1. Wees geduldig en ga niet uit van het ergste
Als u uw kind of familielid herhaaldelijk ziet trillen, ga er dan niet vanuit dat het een permanent gedrag wordt. Wees in plaats daarvan geduldig en steun de persoon en probeer te begrijpen hoe stress thuis, op het werk of op school een rol kan spelen. In de overgrote meerderheid van de gevallen verdwijnen krampen tijdens de kindertijd sowieso binnen een paar maanden. Aan de andere kant is het minder waarschijnlijk dat een neurotische zenuwtrekking die zich bij een volwassene ontwikkelt zichzelf oplost.
- Als een persoon een jaar of zo een neurotische zenuwtrekking heeft, dan is TS waarschijnlijker, maar het is nog steeds mogelijk dat het weggaat of milder en gecontroleerder wordt.
- Emotionele, psychologische en fysieke stressoren zijn gekoppeld aan de meeste neurotische aandoeningen. Observeer daarom de routine van uw kind om hun primaire stressoren te begrijpen en indien mogelijk te verlichten.
Stap 2. Raak niet gefrustreerd bij het stellen van een diagnose
Er zijn geen laboratorium- of hersenbeeldvormingstests die worden gebruikt voor het diagnosticeren van neurotische schokken, dus de oorzaak kan in de meeste gevallen een beetje een mysterie zijn. Probeer niet gefrustreerd te raken of te bezorgd te zijn over neurotische krampen, vooral bij kinderen, omdat ze gewoonlijk na een paar maanden verdwijnen. Onderzoek het onderwerp online (met behulp van betrouwbare bronnen) om inzicht te krijgen in de aandoening en hoe vaak deze voorkomt bij kinderen.
Ernstige aandoeningen die neurotische spiertrekkingen kunnen veroorzaken, moeten door uw arts worden uitgesloten. Ze omvatten aandachtstekortstoornis (ADHD), oncontroleerbare bewegingen als gevolg van een neurologische aandoening (myoclonus), obsessief-compulsieve stoornis (OCS) en epilepsie
Stap 3. Besteed er niet te veel aandacht aan
De meeste artsen en psychologen raden aan dat familieleden en vrienden in het begin niet veel aandacht besteden aan neurotische spiertrekkingen of tics. De grondgedachte is dat te veel aandacht, vooral als het negatief is en minachtende opmerkingen inhoudt, meer stress kan veroorzaken en de spiertrekkingen kan verergeren. Het is moeilijk een evenwicht te vinden tussen interesse hebben in iemands probleem, maar niet overboord gaan met aandacht die het probleem voedt.
- Doe de spiertrekkingen van de persoon niet na om grappig of speels te zijn - het kan ze zelfbewuster of nerveuzer maken.
- Als de krampen niet binnen een paar weken verdwijnen, vraag dan aan de persoon wat hem dwarszit. Repeterende bewegingen, zoals snuiven en hoesten, kunnen ook veroorzaakt worden door allergieën, chronische infecties of een andere ziekte.
- Beslissen over de behandeling moet afhangen van hoe storend de spiertrekkingen zijn voor het leven van de persoon, niet van hoe beschaamd je misschien bent.
Stap 4. Overweeg een vorm van counseling of therapie
Als de spiertrekkingen ernstig genoeg zijn om sociale problemen op school of op het werk voor een kind of volwassene te veroorzaken, moet een vorm van counseling of therapie worden gezocht. Bij therapie is meestal een kinderpsycholoog of psychiater betrokken die cognitieve gedragsinterventies en/of psychotherapie toepast. In de loop van meerdere sessies moet het kind of de volwassene worden vergezeld door een naast familielid of vriend voor ondersteuning.
- Cognitieve gedragstherapie omvat gewoonte-omkeringstraining, die helpt om de drang tot spiertrekkingen of repetitief gedrag te identificeren en vervolgens de patiënt leert om deze vrijwillig te bestrijden. Tics worden vaak geclassificeerd als "onvrijwillige" bewegingen in plaats van onvrijwillige, omdat de tics gedurende een bepaalde periode opzettelijk kunnen worden onderdrukt. Dit resulteert echter vaak in ongemak dat zich opbouwt totdat de tic wordt uitgevoerd.
- Psychotherapie omvat meer praten met de patiënt en het stellen van indringende vragen. Het helpt meer bij begeleidende gedragsproblemen, zoals ADHD en OCS.
- Depressie en angst komen ook vrij vaak voor bij mensen die neurotische schokken ontwikkelen.
- De meeste spiertrekkingen kunnen niet volledig worden gestopt met therapie, maar het kan minder duidelijk of krachtig worden gemaakt.
Stap 5. Vraag uw arts naar medicatie
Er zijn voorgeschreven medicijnen om neurotische spiertrekkingen onder controle te houden en de effecten van gerelateerde gedragsproblemen te verminderen, maar het hangt ervan af of de aandoening als korte of lange termijn wordt beschouwd en of de persoon een kind of een volwassene is. Geneesmiddelen worden niet gegeven aan kinderen met TTD (tijdelijke of voorbijgaande tics), maar aan kinderen met de diagnose ernstige langdurige TS. Psychotrope medicijnen veranderen symptomen en gedrag, maar ze hebben vaak ernstige bijwerkingen, dus bespreek de voor- en nadelen met uw arts.
- Geneesmiddelen die spiertrekkingen helpen beheersen door dopamine in de hersenen te blokkeren, zijn onder meer: flufenazine, haloperidol (Haldol) en pimozide (Orap). Misschien paradoxaal genoeg omvatten bijwerkingen een toename van onvrijwillige, repetitieve tics.
- Botulinum (Botox)-injecties verlammen spierweefsel en zijn nuttig voor het beheersen van milde en geïsoleerde spiertrekkingen van het gezicht / de nek.
- ADHD-medicijnen, zoals methylfenidaat (Concerta, Ritalin) en dextroamphetamine (Adderall, Dexedrine), kunnen soms neurotische spiertrekkingen verminderen, maar ze kunnen ze ook verergeren.
- Centrale adrenerge remmers, zoals clonidine (Catapres) en guanfacine (Tenex), kunnen de impulscontrole bij kinderen verhogen en hen helpen hun woede/woede te verminderen.
- Geneesmiddelen tegen epilepsie die worden gebruikt voor epilepsie, zoals topiramaat (Topamax), kunnen ook helpen bij mensen met TS.
- Helaas is er geen garantie dat medicatie de symptomen van een neurotische ticstoornis zal helpen verminderen. Om de incidentie van ongewenste bijwerkingen die verband houden met medicatie te verminderen, moet de dosering laag beginnen en langzaam toenemen tot het punt waarop bijwerkingen optreden en vervolgens stoppen of verminderen.
Deel 2 van 2: Gilles de la Tourette onderscheiden van voorbijgaande ticstoornis
Stap 1. Let op leeftijd en geslacht
Neurotische spiertrekkingen als gevolg van TS beginnen vaak tussen de leeftijd van 2-15 jaar, met een gemiddelde leeftijd van ongeveer 6 jaar. TS duurt vaak tot in de volwassenheid, maar het begint altijd ergens in de kindertijd. TTD begint ook vóór de leeftijd van 18 jaar, meestal op de leeftijd van 5-6 jaar, maar duurt minder dan een jaar.
- Er is veel overeenkomst tussen de twee aandoeningen met de beginleeftijd, maar TS begint vaak iets jonger vanwege de sterkere genetische link.
- Neurotische spiertrekkingen die tijdens de volwassenheid beginnen, worden meestal niet gediagnosticeerd als TS of TTD. De krampen moeten tijdens de kindertijd beginnen om de diagnose TS of TTD te krijgen.
- Mannen hebben 3-4x meer kans dan vrouwen om TS en TTD te ontwikkelen, hoewel vrouwen vaker andere gedrags-/psychologische problemen hebben.
- TS is erfelijk en er is meestal een genetische link tussen de meeste gevallen.
Stap 2. Merk op hoe lang het trillen duurt
De duur van de neurotische spiertrekkingen is de grootste factor om TS van TTD te onderscheiden. Om de diagnose TTD te krijgen, moet een kind minimaal 4 weken per dag, maar minder dan een jaar, spiertrekkingen (tics) vertonen. Daarentegen moet voor een diagnose van TS de spiertrekkingen langer dan een jaar plaatsvinden. Als zodanig is enige tijd en geduld nodig om een juiste diagnose te stellen.
- De meeste gevallen van TTD verdwijnen binnen enkele weken tot maanden.
- Twitches die ongeveer een jaar duren, worden "chronische tics" genoemd totdat er voldoende tijd verstrijkt om een diagnose van TS te rechtvaardigen.
- TTD komt veel vaker voor dan TS - 10% van de kinderen ontwikkelt TTD, terwijl bij ongeveer 1% van de Amerikanen (kinderen en volwassenen) de diagnose TS wordt gesteld. Daarentegen heeft ongeveer 1% van de Amerikanen milde TS.
- Naar schatting hebben ongeveer 200.000 ernstige TS (zowel kinderen als volwassenen).
Stap 3. Noteer eventuele tics
Voor een kind of volwassene om de diagnose TS te krijgen, moeten ze gedurende meer dan een jaar zowel ten minste twee motorische tics als ten minste één vocale tic in combinatie vertonen. Veel voorkomende motorische tics zijn onder meer overmatig knipperen, neustrekkingen, grimassen, smakkende lippen, hoofddraaien of schouderophalen. Vocalisaties kunnen bestaan uit eenvoudige grunts, herhaaldelijk keelschrapen, evenals het uitschreeuwen van woorden of complexe zinnen. Talloze soorten motorische en vocale tics kunnen voorkomen bij hetzelfde kind met TS.
- Daarentegen hebben de meeste kinderen met TTD ofwel een enkele motorische tic (twitch) of vocale tic, maar zelden beide tegelijk.
- Als uw kind of familielid alleen een soort neurotische spiertrekkingen vertoont, is de kans groot dat ze TTD hebben en dat het vrij snel vanzelf verdwijnt (weken of maanden).
- Wanneer herhalende woorden en zinsdelen worden gesproken, wordt dit beschouwd als een complexe vorm van vocalisatie.
Stap 4. Observeer de complexiteit van de spiertrekkingen
TS varieert van mild tot ernstig in termen van repetitieve spiertrekkingen en vocalisaties, en heeft de neiging om complexere bewegingen te omvatten. Bij complexe tics zijn verschillende lichaamsdelen en ritmische of patroonbewegingen betrokken, zoals het hoofd dobberen terwijl je de tong uitsteekt. Daarentegen vertonen kinderen of adolescenten met TTD soms complexe bewegingen, maar lang niet zo vaak als bij TS.
- De meest voorkomende eerste symptomen van zowel TS als TTD zijn tics in het gezicht, zoals snel knipperen met de ogen (enkel of beide), wenkbrauwen optrekken, neustrekkingen, uitpuilende lip, grimassen en tong uitsteken.
- De aanvankelijke gezichtstics die zich ontwikkelen, worden vaak later toegevoegd aan of vervangen door schokkerige bewegingen van de nek, romp en/of ledematen. Een spiertrekking in de nek trekt meestal het hoofd naar één kant.
- Twitches van beide aandoeningen komen meestal vele malen per dag voor (meestal in aanvallen of uitbarstingen van activiteit) bijna elke dag. Soms zijn er pauzes die een paar uur kunnen duren en niet optreden tijdens het slapen.
- Neurotische spiertrekkingen zien er vaak uit als erg nerveus gedrag (vandaar de naam) en kunnen erger worden bij stress of angst en beter worden als ze ontspannen en kalm zijn.
Stap 5. Let op bijbehorende voorwaarden
Een redelijk betrouwbare voorspeller van mogelijk neurotisch spiertrekkingen is of de persoon al dan niet andere handicaps heeft (of had) zoals ADHD, OCS, autisme en/of depressie. Ernstige problemen op school met lezen, schrijven en/of rekenen kunnen ook risicofactoren zijn voor het ontwikkelen van neurotisch spiertrekkingen.
- OCS-gedrag omvat opdringerige gedachten en angst in combinatie met repetitieve acties. Overmatige bezorgdheid over ziektekiemen of vuil kan bijvoorbeeld in verband worden gebracht met herhaaldelijk handen wassen gedurende de dag.
- Ongeveer 86% van de kinderen met TS heeft ook ten minste één extra mentale, gedrags- of ontwikkelingsstoornis, meestal ADHD of OCS.
Tips
- Neurotische spiertrekkingen verdwijnen meestal en treden niet op tijdens de slaap.
- TS heeft een relatief sterke genetische link, terwijl omgevingsfactoren (stress, misbruik, voeding) waarschijnlijk een grotere rol spelen bij TTD.
- Onderzoek wijst uit dat TS hersenafwijkingen en ofwel te veel of niet genoeg hersenhormonen, neurotransmitters genaamd, kan omvatten, met name dopamine en serotonine.
