Selectief mutisme is een sociale angststoornis die ervoor zorgt dat een kind stopt met praten in bepaalde situaties en rond bepaalde mensen. Indien onbehandeld, kan selectief mutisme de academische prestaties en het sociale leven van een kind verstoren. Als uw kind selectief mutisme heeft of als u vermoedt dat het selectief mutisme heeft, dan moet u met uw kind naar een kinderarts en een specialist, zoals een logopedist en in sommige gevallen een psychiater. De logopedist van uw kind kan een behandelplan voor uw kind opstellen dat u kan helpen uw kind thuis te ondersteunen en het voor uw leerkracht gemakkelijker maakt om uw kind op school te ondersteunen.
Stappen
Methode 1 van 3: Hulp krijgen voor uw kind
Stap 1. Let op symptomen
Selectief mutisme is zeldzaam, maar het begint vaak wanneer een kind ongeveer vijf jaar oud is en kan voor het eerst worden opgemerkt wanneer ze naar school gaat; oudere kinderen kunnen echter ook selectief mutisme ontwikkelen. Om een kind de diagnose selectief mutisme te laten stellen, moet het symptomen hebben die de normale activiteiten belemmeren, niet gerelateerd zijn aan een andere stoornis en die minstens een maand aanhouden (de eerste maand van school telt niet mee). Kinderen met selectief mutisme kunnen:
- Doe extreem verlegen
- Thuis kunnen praten of met mensen die ze goed kennen
- Angstig worden bij nieuwe mensen of in bepaalde omgevingen
- Niet kunnen praten in bepaalde sociale situaties
Stap 2. Maak een afspraak met een kinderarts
De meeste kinderen ontgroeien selectief mutisme niet. Het vereist behandeling. Het kan in de loop van de tijd zelfs erger worden als het niet wordt behandeld, dus het is belangrijk om hulp voor uw kind te zoeken als u vermoedt dat hij deze aandoening heeft. Bel de kinderarts van uw kind en maak een afspraak.
- De kinderarts van uw kind kan een lichamelijk onderzoek doen om andere mogelijke oorzaken uit te sluiten en u zo nodig doorverwijzen naar de juiste specialisten.
- De kinderarts kan een gehoorscreening uitvoeren om een middenoorontsteking of een verminderd gehoorvermogen uit te sluiten.
- Ook kan de arts uw kind een mond-motorisch onderzoek doen of doorverwijzen. Dit kan helpen bepalen of alle spieren en lichaamsdelen die betrokken zijn bij spraak - lippen, tong, kaak, enz. - sterk zijn en samenwerken in coördinatie.
Stap 3. Ga met het kind naar een logopedist (SLP)
Aangezien selectief mutisme als een spraakstoornis wordt beschouwd, is het zien van een logopedist essentieel voor de behandeling van uw kind. Een logopedist kan een diagnose van uw kind stellen en een behandelplan aanbevelen dat u thuis in praktijk kunt brengen en kunt delen met de leerkracht van uw kind.
- De logopedist heeft veel informatie nodig om uw kind te behandelen, zowel van de gezinsleden als van de leerkrachten. De logopedist zal de expressieve taalvaardigheid, het taalbegrip en de verbale en non-verbale communicatie van het kind moeten evalueren.
- Daarnaast zal het nodig zijn om te kijken naar eventuele academische rapporten, de resultaten van eventuele gestandaardiseerde testen, eventuele opmerkingen van docenten. Het kan nodig zijn dat de logopedist het kind observeert in de klas en in andere omgevingen, zoals op de speelplaats met andere kinderen en volwassenen. Een medische familiegeschiedenis, symptoomgeschiedenis voor het kind en informatie over omgevingsfactoren zullen allemaal nuttig zijn bij het diagnosticeren van uw kind en het ontwikkelen van een behandelplan.
Stap 4. Overweeg aanvullende psychotherapeutische behandeling
Naast het werken met een logopedist zijn er andere professionals in de geestelijke gezondheidszorg die uw kind mogelijk kunnen helpen. Overweeg psychodynamische therapie, gedragstherapie en een gesprek met een psychiater die medicatie kan voorstellen om de behandeling te ondersteunen.
- Uw kind moet een psychiatrische evaluatie ondergaan om andere mogelijke psychiatrische problemen uit te sluiten die symptomen kunnen hebben die gemeenschappelijk zijn met selectief mutisme. Psychiatrische hulp kan uw kind ten goede komen, vooral als het selectieve mutisme verband houdt met een of andere vorm van trauma.
- In sommige gevallen kan een psychiater fluoxetine (Prozac) voorschrijven voor selectief mutisme. Fluoxetine is in sommige gevallen effectief gebleken en wordt over het algemeen als veilig voor kinderen beschouwd; het heeft echter wel een black box-waarschuwing. Bepaalde antidepressiva, waaronder fluoxetine, kunnen het risico op suïcidaal gedrag of suïcidaal denken bij kinderen verhogen. Houd uw kind nauwlettend in de gaten op tekenen van depressie of suïcidaal gedrag.
- Een veel voorkomende therapie om te helpen bij selectief mutisme is gedragstherapie. De therapeut zal samen met uw kind een stappenplan ontwikkelen om langzaam spraakgedrag te introduceren. Met behulp van een beloningssysteem zal uw kind geleidelijk groter en meer ontmoedigend spreekgedrag aanpakken.
- Zoek naar een professional in de geestelijke gezondheidszorg die is opgeleid in cognitieve gedragstherapie (CGT) om uw kind te helpen. Dit kan helpen als uw kind lijdt aan een sociale angststoornis. Het is effectiever voor oudere kinderen en tieners.
Stap 5. Betrek het hele gezin erbij
Familieleden, waaronder ouders, broers en zussen en grootouders, kunnen de broodnodige steun bieden aan een kind met selectief mutisme. Door het hele gezin te helpen de aandoening te begrijpen en te reageren, kunnen gezinsleden de kansen op herstel van het kind vergroten.
- Probeer uw gezinsleden voor te lichten, zodat ze weten wat de aandoening betekent en hoe ze erop moeten reageren. Geef ze literatuur, begeleid ze naar nuttige websites, of ga gewoon zitten en voer een gesprek met hen om uit te leggen wat er aan de hand is en hoe je de behandeling benadert.
- Door gezinsleden te leren wat wel en niet nuttig is (bijvoorbeeld tegen het kind schreeuwen of te hard pushen om niet verlegen te zijn) en hoe ze kunnen helpen het zelfvertrouwen en het zelfrespect van uw kind op te bouwen, kan dit uw kind helpen ondersteunen. Misschien kan opa het kind helpen een nieuwe vaardigheid te leren, of een broer of zus kan deelnemen aan een sport met het kind met selectief mutisme om hem een gevoel van verbondenheid en acceptatie te geven.
- Praat met het gezin over het creëren van een gezonde omgeving waarin uw kind wordt geprezen voor alle pogingen om met anderen te communiceren (en niet gestraft wordt voor het niet communiceren), niet wordt gewaarschuwd dat iemand anders zich zorgen maakt of angstig is of hij wel of niet spreekt, je concentreert je op spelen en samen plezier maken, en waarin je het kind verzekert dat hij zal kunnen praten als hij er klaar voor is.
Methode 2 van 3: Werken met de SLP van uw kind
Stap 1. Let op wat het mutisme erger/beter maakt
Begin met het bijhouden van het gedrag van uw kind om meer informatie te verstrekken aan de logopedist van uw kind. Door aandacht te schenken aan de situaties en mensen die ervoor zorgen dat uw kind stil wordt, kunt u patronen herkennen en deze patronen kunnen de logopedist van uw kind helpen manieren te bedenken om uw kind meer op zijn gemak te stellen.
U kunt bijvoorbeeld merken dat uw kind met nieuwe mensen zal praten als u aanwezig bent, of dat uw kind niet in groepen van meer dan drie personen zal spreken, ongeacht wie er aanwezig is
Stap 2. Vraag naar stimulusvervaging
Stimulusvervaging is wanneer je je kind in een situatie plaatst waarin ze zich comfortabel genoeg voelt om te praten, en dan langzaam iets verandert. Door geleidelijke veranderingen aan te brengen, zou uw kind zich moeten aanpassen aan het ongemak dat ze voelt en dit kan het voor haar in de toekomst gemakkelijker maken om in dezelfde situaties te praten.
Als u bijvoorbeeld merkt dat uw kind het prettig vindt om met een nieuwe persoon bij u in de kamer te praten, kunt u beginnen door in de kamer te gaan zitten en dan langzaam weggaan nadat er enige tijd is verstreken
Stap 3. Kijk naar vormgeving
Met vormgeven krijgt uw kind de mogelijkheid om eerst non-verbale communicatiemethoden te gebruiken, zoals gebaren, schrijven of tekenen. Vervolgens zal de logopedist uw kind aanmoedigen om geluiden te maken, zoals een enkele medeklinker of het fluisteren van een enkel woord.
De SLP kan bijvoorbeeld beginnen door uw kind iets te laten tekenen, zoals een paard. Dan kan de SLP net als je kind wat voor geluid een paard maakt
Stap 4. Gebruik zelfmodelleringstechnieken
Als u uw kind video's laat zien waarop zij zelf aan het praten is, kan dit haar aanmoedigen om ook te praten. Om zelfmodellering te gebruiken, kan uw logopedist u vragen om een homevideo te maken waarin uw kind aan het woord is. Daarna kan de logopedist de video met uw kind bekijken om haar zelfvertrouwen op te bouwen en haar aan te moedigen opnieuw te spreken.
Zorg ervoor dat de video het soort gedrag weergeeft dat u wilt dat uw kind vertoont. U kunt bijvoorbeeld een thuisfilm kiezen waarin ze lacht en praat met enkele andere kinderen
Stap 5. Zorg voor positieve bekrachtiging
Als u uw kind onder druk zet om te spreken, kan ze zich ongemakkelijk voelen en kan ze dit gevoel associëren met praten. Zet uw kind in plaats daarvan niet onder druk om te spreken. Reageer gewoon hartelijk als ze spreekt.
- Reageer niet overdreven als uw kind spreekt, maar prijs haar voor het communiceren.
- Prijs uw kind niet in het openbaar, omdat dit haar in verlegenheid kan brengen. Wacht in plaats daarvan tot je thuiskomt en beloon haar dan.
Methode 3 van 3: Werken met de leerkracht van uw kind
Stap 1. Zorg ervoor dat de leerkracht van uw kind op de hoogte is van de toestand van uw kind
Sommige opvoeders en beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg bagatelliseren de ernst van selectief mutisme, of suggereren zelfs dat uw kind er overheen zal groeien; selectief mutisme is echter een ernstig probleem dat behandeling vereist. Het is belangrijk dat u voor uw kind opkomt. Zorg ervoor dat de leraar van uw kind op dezelfde lijn staat als uw LLP wat betreft de behoeften van uw kind in de klas, en dat de leraar aanmoedigt, ondersteunend is en bereid is om met u en de LLP van uw kind samen te werken.
Zorg er bijvoorbeeld voor dat de leerkracht van uw kind weet dat hij niet moet gutsen of overdreven moet reageren als uw kind in de klas spreekt
Stap 2. Vraag communicatiemogelijkheden aan
Sommige kinderen communiceren met behulp van speciale apparaten, zoals een voicerecorder, een computer of zelfs alleen pen en papier. Vraag de leerkracht van uw kind welke mogelijkheden uw kind kan gebruiken in de klas.
- Uw kind heeft misschien een manier van communiceren waar zij de voorkeur aan geeft. Besteed aandacht aan hoe uw kind communiceert wanneer ze angstig is voor aanwijzingen over hoe u uw kind op school communicatiemogelijkheden kunt bieden.
- Als uw kind bijvoorbeeld de neiging heeft om te tekenen wanneer ze zich angstig voelt, kan het helpen om haar een speciaal notitieblok en een set krijtjes te sturen.
- Uw kind en leerkracht kunnen een manier bedenken om te communiceren met non-verbale methoden, zoals signalen of kaarten, voordat ze gaan praten.
Stap 3. Kijk of je je kind in een kleinere groep kunt plaatsen
Sommige kinderen met selectief mutisme spreken alleen in kleine groepen, dus u kunt met de leerkracht van uw kind over deze mogelijkheid praten.
