Toevallen worden gedefinieerd als onverwachte elektrische signalen in de hersenen die veranderingen in gedrag, gevoel en/of bewustzijn veroorzaken. Om een aanval te diagnosticeren, moet u de symptomen van een aanval herkennen, samenwerken met een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg en mogelijke oorzaken en risicofactoren identificeren. Als u of iemand van wie u houdt voor het eerst een aanval krijgt, is het belangrijk om contact op te nemen met de hulpdiensten.
Stappen
Methode 1 van 3: Een aanval herkennen
Stap 1. Let op een lege blik
Wanneer de meeste mensen aan aanvallen denken, stellen ze zich een persoon voor die stuiptrekkingen heeft. Toevallen kunnen er echter voor verschillende mensen anders uitzien. Een manifestatie van een aanval ziet er gewoon uit als een lege blik die een paar seconden tot een paar minuten kan duren. De persoon lijkt misschien dwars door je heen te kijken. Ze kunnen wel of niet knipperen.
- Dit gaat vaak, maar niet altijd, gepaard met verlies van bewustzijn.
- Toevallen die gepaard gaan met blanco staren zijn meestal afwezigheidsaanvallen, die vaak voorkomen bij kinderen. In veel gevallen veroorzaken deze aanvallen geen problemen op de lange termijn.
Stap 2. Observeer de lichaamsverstijving
Een ander symptoom van epileptische activiteit manifesteert zich als het onvermogen om delen van het lichaam te bewegen en/of extreme verstijving van het lichaam. Dit komt het meest voor in de ledematen, kaak of gezicht. Dit gaat soms gepaard met verlies van controle over de blaas.
Stap 3. Let op een plotseling verlies van spierkracht
Atonische aanvallen houden een plotseling verlies van spierkracht in, waardoor de persoon op de grond kan vallen. De spieren van de persoon zullen slap worden, waardoor een plotselinge daling ontstaat. Deze aanvallen duren meestal minder dan 15 seconden.
- De persoon blijft meestal bij bewustzijn tijdens de aanval.
- Een persoon met atonische aanvallen valt mogelijk niet altijd naar beneden. De druppel kan alleen het hoofd, alleen de oogleden of slechts een deel van het lichaam aantasten.
Stap 4. Merk een verlies van bewustzijn of bewustzijn op
Inbeslagname-activiteit kan ertoe leiden dat een persoon blind wordt en ergens van enkele ogenblikken tot enkele minuten van bewustzijn verliest. In sommige gevallen kan een aanval er zelfs toe leiden dat de persoon flauwvalt en het bewustzijn volledig verliest.
- Als een persoon niet binnen een paar minuten bijkomt, zoek dan medische noodhulp.
- Bewustzijnsverlies kan 10-20 seconden duren, gevolgd door spierconvulsies die gewoonlijk minder dan 2 minuten duren. Dit wordt meestal veroorzaakt door een grand mal aanval.
Stap 5. Herken schokkende bewegingen of schudden van armen en benen
Het meest herkenbare symptoom van een aanval is trillen, schokken en stuiptrekkingen. Dit kan variëren van zeer mild en nauwelijks waarneembaar tot behoorlijk gewelddadig en ernstig.
Stap 6. Noteer de symptomen
Wanneer u of iemand met u epileptische symptomen ervaart, is het belangrijk om ze allemaal op te schrijven, inclusief de duur ervan. Omdat artsen meestal niet aanwezig zijn op het moment van een aanval, kan het moeilijk zijn om aanvallen te diagnosticeren. Hoe meer informatie u een arts kunt geven, hoe beter deze kan helpen bij het bepalen van het type aanval dat is ervaren en de mogelijke oorzaak.
Stap 7. Zoek medische hulp
Als u of iemand met u voor de eerste keer epileptische symptomen ervaart, bel dan een arts en bezoek eventueel de eerste hulp. Als de persoon al is gediagnosticeerd met epilepsie, is medische zorg misschien niet altijd nodig. Zoek onmiddellijk medische hulp als:
- Een aanval duurt langer dan 5 minuten.
- Een tweede aanval vindt onmiddellijk plaats.
- U heeft moeite met ademhalen nadat de aanval stopt.
- U bent bewusteloos na de aanval.
- U heeft koorts boven 103 ° F (39 ° C).
- U bent zwanger of heeft onlangs een baby gekregen.
- Er is diabetes bij u vastgesteld.
- U heeft een verwonding opgelopen tijdens de aanval.
Methode 2 van 3: Werken met een arts
Stap 1. Houd een gedetailleerd logboek bij van aanvallen
Elke keer dat u (of iemand die bij u is) een aanval krijgt, is het belangrijk om op te schrijven wat er is gebeurd. Vaak zal een arts de patiënt vragen om voorafgaand aan een onderzoek een aanvalslogboek bij te houden. Vermeld altijd de datum en tijd van een aanval, evenals hoe lang het duurde, hoe het eruit zag en alles wat het had kunnen veroorzaken (zoals gebrek aan slaap, stress of letsel).
Als u degene bent die de aanval heeft meegemaakt, vraag dan om input van mensen die er getuige van waren
Stap 2. Maak een afspraak met uw arts
Wanneer jij of iemand van wie je houdt onverklaarbare symptomen ervaart, is het belangrijk dat diegene naar de dokter gaat. Breng zoveel mogelijk informatie mee om de arts een duidelijk beeld te geven van de aanvalsactiviteit. Bereid je voor op een doktersafspraak door:
- Informatie vinden over eventuele pre-afspraakbeperkingen en deze beperkingen opvolgen. (De arts kan de patiënt vragen om uw dieet of slaappatroon te wijzigen.)
- Registratie van recente veranderingen in het leven of bronnen van stress.
- Het opschrijven van alle medicijnen die de patiënt gebruikt, inclusief vitamines.
- Het maken van afspraken voor een familielid of vriend mee naar de afspraak.
- Schrijf eventuele vragen voor de arts op.
Stap 3. Vraag een medische evaluatie aan
Om de oorzaak van de aanval te bepalen, zal de arts goed naar alle symptomen luisteren en een basis lichamelijk onderzoek doen. Bovendien zal de arts de patiënt evalueren op fysieke en neurologische aandoeningen die kunnen leiden tot epileptische activiteit. De evaluatie omvat waarschijnlijk:
- Bloedonderzoek - Deze worden gebruikt om te controleren op tekenen van infecties, genetische aandoeningen of andere gezondheidsproblemen die verband kunnen houden met een risico op een aanval.
- Een neurologisch onderzoek - Dit kan de arts helpen de aandoening te diagnosticeren en mogelijk het type epilepsie te bepalen. Dit kan tests van gedrag, motoriek en mentale functie omvatten.
Stap 4. Vraag meer geavanceerde tests aan om hersenafwijkingen op te sporen
Op basis van de aanwezige symptomen, een eerdere medische geschiedenis, de resultaten van eventuele bloedonderzoeken en eventuele bevindingen van het neurologische onderzoek, kan de arts een reeks tests bestellen. Tests die worden gebruikt om hersenafwijkingen te detecteren, kunnen zijn:
- Elektro-encefalogram (EEG)
- High-density EEG
- Computertomografie (CT) scan
- Magnetische resonantie beeldvorming (MRI)
- Functionele MRI (fMRI)
- Positronemissietomografie (PET)
- Single-photon emissie computertomografie (SPECT)
- Neuropsychologische tests
- Volledige bloedtelling (CBC)-test om infectie, bloedarmoede, glucoseschommelingen of trombocytopenie te elimineren
- Bloedureumstikstof (BUN) of creatinetest om elektrolytenstoornissen, hypoglykemie of uremie uit te sluiten
- Drugs- en alcoholscreening
Stap 5. Werk samen met een arts om vast te stellen waar aanvallen in de hersenen ontstaan
Het bepalen van de locatie van de elektrische ontladingen in de hersenen kan de arts helpen de oorzaak van bepaalde aanvallen te begrijpen. Neurologische analysetechnieken worden vaak gedaan in combinatie met andere neurologische tests, zoals MRI's en EEG's. Sommige neurologische analysetechnieken omvatten:
- Statistische parametrische mapping (SPM)
- Curry-analyse
- Magneto-encefalografie (MEG)
Methode 3 van 3: Mogelijke oorzaken en risicofactoren begrijpen
Stap 1. Herken verbanden met hoofdtrauma
Trauma aan het hoofd of de hersenen (zoals een auto-ongeluk of sportblessure) kan epileptische aanvallen veroorzaken. Als de patiënt een voorgeschiedenis heeft met hoofd- of hersenletsel - of het nu 1 dag eerder was of meerdere jaren geleden - is het belangrijk om dit met de arts te delen.
- Andere traumatische hersenproblemen, zoals tumoren of beroertes, kunnen leiden tot epileptische aanvallen.
- Hoofdtrauma dat optreedt in de baarmoeder kan ook leiden tot epileptische activiteit.
Stap 2. Test op infectieziekten
Bepaalde ziekten, zoals meningitis, aids of virale encefalitis, zijn in verband gebracht met een verhoogd risico op epilepsie. Als bij de patiënt al 1 van deze aandoeningen is vastgesteld, kan dit de oorzaak zijn. Het kan een goed idee zijn om op deze ziekten te testen.
Stap 3. Overweeg genetische invloed
Epilepsie kan worden doorgegeven via DNA. Als er een voorgeschiedenis van epilepsie in de familie van de patiënt is, kan dit als oorzaak worden aangehaald. Als iemand in de familie van de patiënt epileptische aanvallen heeft gehad, is het belangrijk om dit met de arts te delen.
Stap 4. Herken verbanden met ontwikkelingsstoornissen
Bepaalde aandoeningen, zoals autisme of neurofibromatose, zijn in verband gebracht met een verhoogd risico op epileptische activiteit. In sommige gevallen kunnen deze ontwikkelingsvoorwaarden niet worden gediagnosticeerd totdat de aanvalsactiviteit zich voordoet.
Stap 5. Praat met uw arts over medicijnen, supplementen en bedwelmende middelen
Medicijnen, kruidensupplementen, drugs en alcohol kunnen allemaal in verband worden gebracht met aanvallen. Geneesmiddelen op recept en kruidensupplementen kunnen uw drempel voor aanvallen verlagen, dus overleg met uw arts en apotheker voordat u ze inneemt of mengt. Evenzo kan ontwenning van drugs of alcohol u ook vatbaar maken voor epileptische aanvallen.
Als u zich moet terugtrekken van een medicijn, medicijn of alcohol, kunt u dit het beste doen onder begeleiding van een arts
Stap 6. Accepteer dat er misschien geen oorzaak is
Voor ongeveer 50% van de mensen met epilepsie is er geen oorzaak bekend. Het identificeren van een oorzaak kan een arts helpen om bepaalde vormen van epilepsie te behandelen, maar in ongeveer de helft van de gevallen van epilepsie zal dit niet het geval zijn. Er zijn nog tal van behandelingen beschikbaar voor patiënten zonder aanwijsbare oorzaak.
Stap 7. Herken aanvullende risicofactoren voor aanvallen
Er zijn enkele gezondheidsproblemen en andere factoren die verband houden met een verhoogd risico op aanvallen. Hoewel deze aandoeningen geen aanvallen veroorzaken, kan de aanwezigheid van deze risicofactoren de kans op aanvallen vergroten. Risicofactoren voor epileptische aanvallen zijn onder meer:
- Leeftijd (aanvallen komen het meest voor bij kinderen of oudere volwassenen)
- Familiegeschiedenis van epilepsie
- Vorige hoofdletsel
- Geschiedenis van een beroerte of andere vaatziekten
- Dementie
- Herseninfecties (zoals meningitis)
- Hoge koorts (vooral bij kinderen)
