Pulsoximetrie is een eenvoudige, goedkope en niet-invasieve procedure die wordt gebruikt om het zuurstofgehalte (of zuurstofsaturatie) in het bloed te meten. Zuurstofverzadiging moet altijd boven 95 procent zijn. De zuurstofsaturatie kan echter lager zijn als u een luchtwegaandoening of een aangeboren hartaandoening heeft. U kunt het zuurstofverzadigingspercentage van het bloed meten met behulp van een pulsoximeter, een clipachtig sensorapparaat dat op een dun deel van uw lichaam wordt geplaatst, zoals een oorlel of neus.
Stappen
Deel 1 van 2: Voorbereiding op het gebruik van een pulsoximeter
Stap 1. Begrijp de relatie tussen zuurstof en het bloed
Zuurstof wordt ingeademd in de longen. De zuurstof gaat vervolgens naar het bloed waar het grootste deel van de zuurstof zich hecht aan hemoglobine. Hemoglobine is een eiwit dat zich in onze rode bloedcellen bevindt en dat de zuurstof door de bloedbaan naar de rest van ons lichaam en weefsels transporteert. Op deze manier krijgt ons lichaam de zuurstof en voedingsstoffen die het nodig heeft om te functioneren.
Stap 2. Begrijp de redenen voor de procedure
Pulsoximetrie wordt om verschillende redenen gebruikt om de zuurstofverzadiging in het bloed te beoordelen. Het wordt vaak gebruikt bij operaties en andere procedures waarbij sedatie betrokken is (zoals een bronchoscopie) en om eventuele aanpassingen van aanvullende zuurstof aan te brengen. Een pulsoximeter kan ook worden gebruikt om te beoordelen of een aanpassing van extra zuurstof nodig is, of longmedicatie effectief werkt en om de tolerantie van de patiënt voor verhoogde activiteitsniveaus te bepalen.
Uw arts kan ook pulsoximetrie aanbevelen als u een beademingsapparaat gebruikt om de ademhaling te ondersteunen, lijdt aan slaapapneu of een ernstige medische aandoening heeft, zoals een hartaanval, congestief hartfalen, chronische obstructieve longziekte (COPD), bloedarmoede, longkanker, astma, of longontsteking
Stap 3. Begrijp hoe de pulsoximeter werkt
Oximeters gebruiken de lichtabsorberende eigenschappen van hemoglobine en de pulserende aard van de bloedstroom in de slagaders om het zuurstofniveau in het lichaam te meten.
- Een apparaat dat een sonde wordt genoemd, heeft een lichtbron, lichtdetector en microprocessor, die de verschillen in zuurstofrijk versus zuurstofarm hemoglobine vergelijkt en berekent.
- De ene kant van de sonde bevat een lichtbron met twee verschillende soorten licht: infrarood en rood. Deze twee soorten licht worden door de lichaamsweefsels naar de lichtdetector aan de andere kant van de sonde gestuurd. Hemoglobine dat meer verzadigd is met zuurstof absorbeert meer van het infrarood licht, terwijl hemoglobine zonder zuurstof meer van het rode licht absorbeert.
- De microprocessor in de sonde berekent de verschillen en zet de informatie om naar een digitale waarde. Deze waarde wordt vervolgens beoordeeld om de hoeveelheid zuurstof te bepalen die in het bloed wordt vervoerd.
- Metingen van relatieve lichtabsorptie worden meerdere keren per seconde uitgevoerd. Deze metingen worden vervolgens door de machine verwerkt om elke 0,5-1 seconde een nieuwe meetwaarde te geven. De aflezingen van de laatste 3 seconden worden dan gemiddeld.
Stap 4. Ken de risico's van de procedure
Over het algemeen zijn de risico's van pulsoximetrie minimaal.
- Als u de oximeter gedurende langere tijd gebruikt, kunt u weefselafbraak krijgen op de plaats waar de sonde wordt aangebracht (bijv. vinger, oor). Bij het gebruik van lijmhoudende sondes kan soms huidirritatie optreden.
- Er kunnen andere risico's zijn, afhankelijk van uw medische gezondheid en eventuele specifieke aandoeningen. Raadpleeg uw arts als u zich zorgen maakt voordat u met de procedure begint.
Stap 5. Selecteer de juiste pulsoximeter die aan uw behoeften voldoet
Er zijn verschillende soorten pulsoximeters beschikbaar. De meest populaire zijn draagbare hand- en vingertoppulsoximeters.
- Draagbare pulsoximeters kunnen worden gekocht bij een breed scala aan winkels, waaronder drogisterijen zoals Walgreens en CVS, grote winkels zoals Walmart en zelfs online.
- De meeste pulsoximeters zijn clip-achtig en zien eruit als een wasknijper. Er zijn ook zelfklevende sondes die op uw vinger of voorhoofd kunnen worden geplaatst.
- Voor kinderen en zuigelingen moeten sondes van de juiste grootte worden gebruikt.
Stap 6. Zorg ervoor dat de oximeter is opgeladen
Sluit de oximeter aan op een geaard stopcontact als het apparaat niet draagbaar is. Als het apparaat draagbaar is, zorg dan voor voldoende batterijlading door het aan te zetten voordat u het gebruikt.
Deel 2 van 2: Een pulsoximeter gebruiken
Stap 1. Bepaal of u een enkele meting of continue monitoring nodig heeft
Tenzij u continu moet worden gecontroleerd, wordt de sonde na de test verwijderd.
Stap 2. Verwijder alles op de plaats van aanbrengen dat licht absorbeert
Als u bijvoorbeeld van plan bent de oximeter op uw vinger aan te brengen, is het belangrijk dat u alles verwijdert dat licht absorbeert (zoals opgedroogd bloed of nagellak) om foutieve lage waarden te voorkomen.
Stap 3. Verwarm het gebied waar de sonde moet worden bevestigd
De kou kan een slechte perfusie of bloedstroom veroorzaken, wat er op zijn beurt toe kan leiden dat de oximeter een fout maakt bij het aflezen. Zorg ervoor dat de vinger, het oor of het voorhoofd op kamertemperatuur is of een beetje warm is voordat u met de procedure begint.
Stap 4. Verwijder alle bronnen van omgevingsinterferentie
Hoge niveaus van omgevingslicht, zoals plafondlampen, fototherapielampen en infraroodverwarmers, kunnen de lichtsensor verblinden en u een onnauwkeurige meting geven. Los het probleem op door de sensor opnieuw aan te brengen of de sensor af te schermen met een handdoek of deken.
Stap 5. Was de handen
Dit zal de overdracht van micro-organismen en lichaamsafscheidingen verminderen.
Stap 6. Bevestig de sonde
Sondes worden meestal op de vinger geplaatst. Zet de oximeter aan.
- Sondes kunnen ook op de oorlel en het voorhoofd worden geplaatst, hoewel uit onderzoek blijkt dat de oorlel geen betrouwbare plaats is voor het meten van zuurstofverzadiging.
- Als een vingersonde wordt gebruikt, moet de hand op de borst rusten ter hoogte van het hart in plaats van het vastgezette cijfer in de lucht te houden (zoals patiënten gewoonlijk doen). Dit helpt om elke beweging te minimaliseren.
- Minimaliseer beweging. De meest voorkomende oorzaak van onnauwkeurige oximetermetingen is overmatige beweging. Een manier om ervoor te zorgen dat beweging de meting niet beïnvloedt, is door te controleren of de weergegeven hartslag overeenkomt met de hartslag wanneer u deze handmatig controleert. De twee snelheden moeten binnen 5 slagen/minuut van elkaar liggen.
Stap 7. Lees de meting
Uw zuurstofverzadigingsniveau en hartslag worden in seconden weergegeven op een verlicht scherm. Een bereik van 95% tot 100% wordt over het algemeen als normaal beschouwd. Als uw zuurstofgehalte onder de 85% daalt, moet u medische hulp inroepen.
Stap 8. Houd de metingen bij
Druk de meetwaarden af en/of download ze naar een computer als uw oximeter deze mogelijkheid heeft.
Stap 9. Los het probleem op als de oximeter een fout maakt
Als u denkt dat uw oximeter een onnauwkeurige of onnauwkeurige meting heeft gegeven, probeert u het volgende:
- Zorg ervoor dat er geen interferentie is (omgeving of direct op de sondeplaats).
- Verwarm en wrijf de huid.
- Breng een plaatselijke vasodilatator aan die de bloedvaten helpt openen (bijv. glyceryltrinitraat (GTN) crème).
- Probeer een alternatieve sondesite.
- Probeer een andere sonde en/of oximeter.
- Als u nog steeds niet zeker weet of de oximeter goed werkt, raadpleeg dan uw arts.
Tips
Maak je geen zorgen als je zuurstofniveau niet 100% is. Het zuurstofgehalte van zeer weinig mensen is eigenlijk 100%
Waarschuwingen
- Breng de pulsoxymetersensor niet aan op een vinger van een arm die een automatische bloeddrukmanchet gebruikt. De bloedstroom naar de vinger wordt afgesneden wanneer de manchet wordt opgeblazen.
- Het gebruik van pulsoximetrie als u rookt, is niet nuttig. Oximetrie kan geen onderscheid maken tussen normale zuurstofverzadiging in de hemoglobine en de carboxyhemoglobineverzadiging van hemoglobine die optreedt bij het inademen van rook.
